Μια καλοκαιρινή βραδιά πριν από επτά χρόνια, φυσούσε ζεστός άνεμος που διασκορπούσε τη μυρωδιά του ιωδίου της θάλασσας στο λιμάνι. Λίγα φώτα τριγύρω έφεγγαν τα τραπέζια και τους περαστικούς, ενώ στο βάθος ακούγονταν οι βάρκες να παφλάζουν πάνω στο νερό. Εγώ ήμουν ο μικρότερος στο τραπέζι μας και δεν είχα και πολλά να πω, οπότε από τη μία πρόσεχα τι έλεγαν οι υπόλοιποι, από την άλλη χάζευα τις βάρκες, τους ανθρώπους, τον ουρανό.
Για μια στιγμή, για κάποιον λόγο τόσο ασήμαντο που δεν μπορώ να τον θυμηθώ πλέον, η προσοχή μου έμεινε στον ουρανό λίγο παραπάνω. Θυμάμαι ότι είχα ρίξει το κεφάλι προς τα πίσω και τον κοιτούσα. Μου έκανε εντύπωση αυτό που αντίκριζα, λες και είχε υφή και σχήμα, σαν το σκοτεινό υπερπέραν του διαστήματος να ήταν ένα σκούρο μπλε βελούδο με αστραφτερές κουκκίδες. Ήταν περίεργη η αίσθηση, αφού ένα πολύ συνηθισμένο θέαμα μού φάνηκε ξαφνικά και για μια στιγμή τόσο λιτό και κομψό. Ως γνωστόν, όμως, συνήθως μια στιγμή που έρχεται ξαφνικά φτάνει για να δεις τα πράγματα με τρόπο που δεν περίμενες.
Ήρθε και φέτος το καλοκαίρι, λοιπόν, και το ενδιαφέρον που άναψε σαν σπίρτο εκείνη τη θερινή βραδιά υπάρχει ακόμα. Πλέον, προσπαθώ να το καλλιεργήσω εις βάθος ακολουθώντας την ακαδημαϊκή οδό. Όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα πάντως, ακόμα και αν η οδός αυτή με βγάλει σε αδιέξοδο, πιστεύω πραγματικά ότι εκείνο το σπίρτο δε θα σβήσει. Και αυτό γιατί αν τύχει και κοιτάξεις το διάστημα για μια στιγμή, ακόμα και για έναν λόγο τόσο ασήμαντο όσο ο δικός μου, τότε τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσεις ίσως να είναι πολύ πιο οικεία απ’όσο νόμιζες και δεν τα ξεχνάς γρήγορα.
Με τον καιρό, τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν σε έμενα έπλεξαν διάφορες σκέψεις στο μυαλό μου και τις έκαναν ένα κουβάρι. Και μέσα από αυτά τα κείμενα, σαν ένας άνθρωπος που απλώς κοίταξε εντυπωσιασμένος τον νυχτερινό ουρανό, θα προσπαθήσω να το ξετυλίξω.
Νάσος Νικολάου
